Turqia gjendet sërish në vëmendjen e shkrimeve, analizave dhe komenteve të autorëve të huaj, por vallë çfarë po ndodh atje me të vërtetë?
Me shkrime të shumta janë mbushur edhe mediat shqiptare. Masa e gjerë beson atë që shikon dhe atë që lexon nga këta media duke mos pasur të dhëna të sakta në lidhje me realitetin e asaj që po ndodh atje. Për këtë arsye e shoh të nevojshme parashtrimin e këtij shkrimi informues pasi në shumicën e rasteve ata që flasin dhe shkruajnë për Turqinë ose janë në kërkim të një populizmi ose shkruajnë me urdhër të dikujt dhe me një tekst të gatshëm.
Për shkak se në Shqipëri nuk filtrohet dhe përzgjidhet mendimi kjo gjë ndodh shpesh si për Turqinë, ashtu edhe për vendet e Lindjes së mesme apo ato arabe në përgjithësi. Jo sepse nuk kemi njohës të mirë të këtyre rajoneve apo të problematikave të ndodhura atje, por sepse kur bëhet fjalë për këto shtete muslimane 99% e shkrimeve diktohen sipas një shablloni të caktuar dhe lexuesi nuk informohet, por dezinformohet.
Turqia ka një histori mijëra vjeçare shtetërore dhe çdo analizë apo shkrim i cekët mbi ngjarjet që ndodhin atje mund të dallohet lehtë pasi mund të përgënjështrohet për një kohë të shkurtër.
Për të kuptuar më lehtë situatën reale atje duhet të dimë dhe të ndajmë diçka thelbësore: Votuesi turk gjatë gjithë historisë së këtij vendi ka qenë përkrah atyre që janë përkrah së drejtës, zhvillimit dhe po ashtu përkrah mbështetësve të fesë së tyre. Edhe pse shpeshherë vendet e huaja kanë ndërhyrë dhe kanë bërë të mundur të zgjidhen njerëz kundër kësaj fryme, asnjëherë këta figura politike të zgjedhura me direktivë të fuqive imperialiste nuk kanë mundur të bëjnë diçka të mirë dhe afatgjatë për vendin e tyre.
Në këtë drejtim çdo gjë nisi të ndryshojë me ardhjen në pushtet të Recep Tayyip Erdoğanit, emër ky që njihet si nxënësi i besuar i Nexhmettin Erbakan-it.
Nëse deri në atë kohë votuesi turk në përgjithësi pandehte se kishte zgjedhur dikë që zotëronte të njëjtat vlera dhe vizione me popullin e gjerë, mirëpo në një kohë të shkurtër zgjohej nga kjo ëndrra me sy hapur, tashmë kishte vërtet njeriun që do të çonte përpara aspiratat 100 vjeçare të gjyshërve të tyre osmanë.
Kjo dhe shumë veçori të ngjashme me këtë bënë të mundur që Erdoğani të bëjë kaq shumë për Turqinë. Projekte dhe punë që nuk janë bërë për 100 vite si republikë u realizuan në 23 vite pushtet. Aq sa edhe opozita e pranon që ky njeri është vërtetë një vlerë e republikës.
Edhe pse në filozofinë e majtë të djathtët e Turqisë njihen si arkaikë dhe të prapambetur, duke i bullizuar për shkak të besimit të tyre, Erdoğani në këto 23 vite vërtetoi se realiteti është krejtësisht i kundërt. Gjatë këtyre viteve u pa qartë që e majta në Turqi nuk mund të prodhojë gjë tjetër vetëm se buste nëpër sheshe, ndasi dhe luftë klasash, ndërkohë ‘arkaikët e Erdoğanit’ zhvillim, teknologji dhe përparim në të gjitha fushat e jetës.
Kur Erdoğani dha një intervistë në vitin 1999, në të cilën thoshte se nuk do të mbetej asnjë fshat pa rrugë të shtruar, pa energji elektrike dhe infrastrukturë, se po ashtu nuk do të mbetej asnjë familje pa makinë, lavatriçe dhe frigorifer, gazetari që po e intervistonte qeshte me qesëndi dhe nuk ngurronte t’i thoshte që këto nuk janë gjë tjetër veçse ëndrra që tashmë vazhdonin që prej vitit 1920. Sot Turqia ka shumë më tepër se kaq. Dhe pa dyshim që populli i di dhe i vlerëson, pasi ashtu siç di të djeshmen, di edhe të sotmen dhe është në gjendje të bëjë një krahasim mjaft të qëlluar për të kuptuar vlerën e mirësive që tashmë zotëron. Pikërisht kjo është arsyeja përse Erdoğani është ende në pushtet.
Megjithatë opozita turke, e mbështetur herë pas here nga të huajt, është munduar me çdo kusht dhe me çdo çmim që të mposhtë këtë lider, por sikurse duket nuk është kaq e lehtë pasi ndaj çdo intrige apo projekte bustesh të opozitës ai përgjigjet me projekte, punë dhe zhvillim konkret dhe të prekshëm që ndjehet farë mirë në çdo pjesë dhe shtresë të shoqërisë.
Sa herë që Turqia ndodhet përballë një zhvillimi të rëndësishëm papritur rrugët mbushen plot dhe zërat kundër pushtetit ngrihen sa më lart, por çuditërisht dhe pse jo, fatmirësisht, Erdoğani pas çdo krize apo aksioni opozitar ka arritur të dalë akoma dhe më i fortë…
Po tani çfarë po ndodh? A ka gisht Erdoğani në gjithë këtë ‘gjurulldi’?
Duke theksuar paraprakisht që ky është mendimi im personal i bazuar në atë që raportojnë media të ndryshme turke le të hedhim pakëz dritë mbi zhvillimet e fundit në Turqi.
Partia më e madhe në opozitë, e njohur në turqisht si Cuhmhuriyet Halk Partisi (CHP) ose në shqip si Partia Popullore Republikane, e cila është njëkohësisht dhe partia e themeluar nga Mustafa Kemal Ataturku ka tashmë 23 vite që lufton për të mposhtur Erdoğanin dhe duket që haptazi e ka shumë të vështirë të bëjë të mundur këtë pikërisht për arsyet që radhitëm më sipër.
Dy tentativat e fundit, konkretisht ajo e zgjedhjeve të përgjithshme dhe ajo e atyre lokale, ishin shumë të forta pasi kjo parti arriti të bënte koalicione shumë të gjera, por edhe pse e tillë nuk aritën të mposhtin liderin historik të këtij vendi.
Kohët e fundit duket qartë që CHP-ja po paguan prë gabimet e së shkuarës, si dhe se gënjeshtrat, intrigat dhe lufta mes sojit e kanë çuar atë drejt një qorrsokaku.
Një parti që realisht zotëron një kornizë laike dhe vetëshpallet haptazi kundër pranisë së fesë dhe besimit në jetën shoqërore kohët e fundit është detyruar të tregohet pro-fetare vetëm për të joshur votuesit e shumtë fetarë në këtë vend, por duket se edhe kjo nuk po funksionon.
CHP-ja hoqi dorë teorikisht, nga laiciteti, kundërshtimi për shaminë dhe shumë çështje të tjera, aq sa kohët e fundit ka nisur të bëjë propagandë nëpër xhamia dhe të organizojë iftare. Pse jo edhe të mobilizojë në radhët e saj femra me mbulesë islame dhe mesa duket kjo i ka bërë të besojnë fort që këtë herë ata do të jenë në pushtet. Nuk do të ishte e tepërt nëse do të thoja se këtë herë diçka të tillë e konsiderojnë si krejtësisht të sigurt.
Mirëpo si gjithmonë, çdo medalje ka gjithnjë një anë të dytë dhe sipas kësaj të dytës, vizioni i tyre për të marrë pushtetin nga Erdogani nëpërmjet ofendimeve ndaj tij dhe nga ana tjetër nëpërmjet lajkave ndaj shtresës së gjerë fetare në këtë vend është bërë shkak që ata të ndjehen më se vetëbesues. Gjë kjo që tashmë e ka stacionuar partinë e tyre në një tjetër nivel.
Duket se CHP-ja tashmë ka nisur një luftë brenda llojit të vet për ndarjen e pushtetit që ende nuk e ka dhe për hir të vërtetës nuk dihet nëse do e ketë ndonjëherë.
Si rrjedhojë grupet që përkrahin Ekrem İmamoğlu-n, kryetarin e bashkisë së Stambollit, tashmë në gjendje arresti për akuzat e gjera të korrupsionit ndaj tij, kanë kohë që bëjnë propagandë dhe hedhin baltë mbi kandidatët e mundshëm të tjerë brenda partisë.
Meqë situata është e këtillë edhe grupet e tjera nuk qëndrojnë ashtu thjesht duar bosh.Si rrjedhojë e këtyre ngjarjeve në muajt e kaluar shumë anëtarë të CHP-së dërguan letra anonime nëpër prokurori të ndryshme ku akuzonin İmamoğlu-n dhe përkrahësit e tij për shumë vepra penale si korrupsioni, lidhja me krimin dhe madje edhe mbështetja e terroristëve kurdë në këmbim të votës kundër Erdoğanit. Kjo luftë mes llojit ka arritur deri në atë pikë sa që në sistemin gjyqësor të vendit tashmë është startuar edhe një padi penale në lidhje me procesin e zgjedhjeve të fundit për kryetar në këtë parti. Për shkak të kësaj padie kryetari aktual i CHP-së Özgür Özel u detyrua të shpallë zgjedhje partiake të parakohshme, por duket se edhe kjo nuk do ta shpëtojë këtë parti nga intrigat mes llojit.
Konkretisht CHP duket se po shkon drejt një kolapsi total për shkak të luftës së etur për pushtet, ndërsa të gjithë këtë strumbullar mundohen ta mbulojnë duke përdorur arrestimin e Imamoğlu-t, pra shkurt mundohen të mbulojnë diellin me shoshë.
Ata që ideuan dhe realizuan një puç ndaj ish-kryetarit të partisë ishin vetë anëtarët e CHP-së.
Ata që e përkrahën Imamoğlun edhe pse e dinin mjaft mirë se përvetësonte padrejtësisht paratë publike janë anëtarë të CHP-së.
Nuk mbaron me kaq, pasi ata që spiunuan İmamoğlun janë po anëtarë të CHP-së. Dhe po ashtu ata që protestojnë në rrugë gjatë këtyre ditëve janë anëtarë të CHP-së. E vërteta është se askush nuk po flet për atë që po ndodh në realitet brenda CHP-së në Turqi për shkak se vëmendja është e fokusuar tek Imamoğlu.
Ajo që i shton një absurditet të paparë gjithë kësaj meseleje është fakti se ata që gjoja shkruajnë dhe analizojnë realitetin e këtyre ditëve në Stamboll i lidhin këta ngjarje me kandidimin kundër Erdoğanit në zgjedhjet e ardhshme, edhe pse këto zgjedhje pritet të zhvillohen pas plot 3 viteve.
Pavarësisht se me këta fjalë po tentoj të parashtroj sadopak një pamje të qartë të asaj që po ndodh në Turqi përsëri një analizë më të mirëfilltë po ua lë juve. Por nuk do të lë pa përmendur edhe një krahasim me një fjalën tonë të njohur të urtë në lidhje me këtë situatë. Pasi ashtu siç thotë populli, ajo që po ndodh atje të sjell në mendje pikërisht atë shprehjen “lopa në mal e përsheshi në vatër”. E thënë ndryshe, “lopa në mal e CHP-ja grin përshesh nga ana tjetër”.
Sido që ngjarjet të rrjedhin dhe të përfundojnë pa dyshim jam i mendimit se në Turqi nuk ndodh asgjë ashtu vetvetiu dhe rastësisht, por çfarëdo që të ndodhë në fund të ditës shteti turk dhe Republika e Turqisë do të jetë gjithmonë më e fortë, me apo pa Imamoğlu-n, fundja pak rëndësi ka. / Frekuenca.net
